Od 22 lutego 2016 r. zaczną obowiązywać nowe przepisy Kodeksu pracy, które wprowadzają wiele zmian, zwłaszcza w umowach na czas określony.
Najistotniejszą zmianą, którą wprowadza nowelizacja Kodeksu pracy, jest wprowadzenie zasady „3+33”. W świetle art. 251 KP łączny okres zatrudnienia na podstawie umów o pracę na czas określony zawieranych pomiędzy tymi samymi stronami stosunku pracy nie może przekraczać 33 miesięcy, a łączna liczba tych umów nie może przekroczyć trzech. Dodatkowo, pracodawca może zatrudnić pracownika na 3 miesięczny okres próbny, a zatem niezależnie od rodzaju umowy o pracę po 36 miesiącach przyjmować się będzie, że pracownik jest zatrudniony na czas nieokreślony.
Ustawa wprowadza jednak kilka wyjątków od tej zasady. Przepisy ograniczające zatrudnienie na czas określony nie będą mieć zastosowania w przypadku m.in.: wykonywania pracy o charakterze dorywczym lub sezonowym oraz gdy pracodawca wskaże obiektywne przyczyny leżące po jego stronie. W takiej sytuacji pracodawca pod groźbą kary grzywny będzie miał obowiązek powiadomić właściwego okręgowego inspektora pracy o fakcie zawarcia kolejnej umowy o pracę na czas określony i ten fakt należycie uzasadnić.
Kolejną nowością jest możliwość wypowiedzenia umowy o pracę na czas określony i to niezależnie od czasu na jaki została zawarta. Dotychczas bowiem pracodawca mógł wypowiedzieć jedynie umowę na czas nieokreślony i na okres próbny. Okresy wypowiedzenia umowy na czas określony są tożsame z okresami wypowiedzenia jakie obowiązują przy umowie o pracę na czas nieokreślony.
Ustawodawca zdecydował się także doprecyzować zakres pojęcia umowy na okres próbny. Zgodnie bowiem ze znowelizowanym art. 25 § 2 KP taką umowę będzie można zawrzeć na czas nie dłuższy niż 3 miesiące i to w celu sprawdzenia kwalifikacji pracownika i możliwości jego zatrudnienia. Dotychczas przepisy nie określały celu zawarcie takiej umowy. Poza tym, ograniczono możliwość ponownego zatrudnienia pracownika na okres próbny tylko do sytuacji wykonywania innego rodzaju pracy przez pracownika, a w przypadku wykonywania tego samego rodzaju pracy tylko po upływie co najmniej 3 lat od dnia rozwiązania lub wygaśnięcia poprzedniej umowy o pracę.
Ponadto, ustawa ogranicza ilość rodzajów umów o pracę do trzech: na okres próbny, na czas określony i na czas nieokreślony. Zrezygnowano z umowy o pracę na czas wykonania określonej pracy, która w praktyce była bardzo rzadko wykorzystywana.
Nowe przepisy wychodzą naprzeciw niektórym postulatom zgłaszanym przez związki zawodowe, a przede wszystkim mają za zadanie wyeliminować uchybienia we wdrażaniu Dyrektywy Rady 99/70 dotyczącej porozumienia ramowego w sprawie umów na czas określony, zawartego przez UNICE, CEEP I ETUC, które Polsce zarzuciła Komisja Europejska. Zmiany te w założeniu mają przyczyniać się do większej stabilizacji zatrudnienia.
Z całą trescią nowelizacji można zapoznać się tutaj.
